Το ένα είναι η ινσουλίνη, η οποία χρησιμοποιείται από άτομα με διαβήτη τύπου 1 και από άτομα με διαβήτη τύπου 2 μεγαλύτερης διάρκειας. Με την παράταση της νόσου, η λειτουργία των κυττάρων Β των νησίδων μειώνεται σταδιακά, δεν μπορούν να εκκρίνουν πλήρως την ινσουλίνη και μπορούν να βασίζονται μόνο στην εξωγενή ινσουλίνη για τη μείωση του σακχάρου στο αίμα.
Ο άλλος είναι ένας αγωνιστής GLP-1, ο οποίος διεγείρει την παραγωγή ινσουλίνης, μπλοκάρει την παραγωγή γλυκαγόνης, μειώνει τη διάσπαση του ηπατικού γλυκογόνου, καθυστερεί τη γαστρική κένωση και μειώνει το σάκχαρο νηστείας δύο ώρες μετά τα γεύματα.
We use cookies to offer you a better browsing experience, analyze site traffic and personalize content. By using this site, you agree to our use of cookies.
Privacy Policy
